Belki de hiçbir zaman sana açılamayacağım… Kimileyin yoğun bir yenilgi duygusu, kimileyin anlaşılması ve anlatması oldukça zor bir pişmanlık kaynağı bunların müsebbibi…
Her gencin bir yerinde saklanamaz paranoyak bir ukdedir derler baba oğul arasındaki ilişkiye, gerçekten de öyle. En kolayından inceden gelen bir mahcubiyet duygusu bu içimdeki... Ölene kadar geçmeyecek bir yenişememe duygusu gibi belki de… Bu nedenle sanırım tüm bu öfkelenmeler, bağırışlar, ağlamalar, acımalar… Bilemiyorum…
Yenişemeyişimiz aşikâr, senin hep arkamda olduğunu ve hep benim iyiliğim için çabaladığını bilmeme rağmen.
Bir yerlerde bir zamanlarda yaptığımız büyük yanlışlar olsa gerek. Tüm bu diğerleriyle kurduğun iletişim yollarıyla benimle kurduğunu karşılaştırmamın bir sebebi olmalı. Şu an bunları analize davranmak için oldukça geç görünüyor. Ama aynı zamanda hiçbir şey için geç değil, ikimiz de hayattayız. Ne güzel!
Sen ki ilk aidiyet nesnem, ilk toplumsal varlığımın kaynağıydın. Gurur kaynağımdın. Sanırım aynı zamanda senin gurur kaynağın olma gerekliliğim üzerimdeki ilk baskıyı oluşturuyordu bunlara karşın.
Benim hayallerimi keşke anlamak isteseydin, diğerlerini de anlatabilseydim keşke sana, anlayacağına inanabilseydim keşke. Ortak hayallere beraber koşabilsek, beraber çözümler arayabilseydik.
Sana “seni çok seviyorum” diye bağırarak açılabileceğim bir dünya olsaydı keşke bu… Bu bağırışla yılların tüm bağırışlarını usul usul anlaşıyla değiştirsem. Geriye sükûnet kalsa, biz mutluluğu paylaşsak… İletişim kurabilsek…
Her şeyin mükemmel olduğu bir dünya olsaydı keşke bu… Ama değil ve olmayacak gibi görünüyor.
Benim yine de daha iyi için küçük olsa bir umudum var… Belki bir gün, neden olmasın?
Babişko, seni çok seviyorum…
10/01/2008
Sana layık, senin olmamı istediğin bir evlat olamadığım için üzgünüm. Keşke sana büyük mutluluklar yaşatabilseydim. Akıllı, uslu(!) bir çocuk olabilseydim keşke... keşke... ama ya mutluluk? ama ya ben? - benim hala hayalim var...
10/03/2008
~~~~~~
Living a life of my own...
...
*^"#+&*
