Yenİ SevgileR

Sevgiler de değişti... Artık dünya çok değişti sevgili!...

Sevgiler de teknolojik oldu. Yürekten duygularımızı sanal sevdiklerimize anlatır olduk. Bilgisayarların ardında gerçek benliklerimizi arar olduk. Kendimizden kaçtık umarsızca...

Bir çift sıcak bakış yerine monitörleri koyduk. En güzel sevgi sözlerini sevgilimizin kulağına fısıldamak yerine mesaj gönderir olduk. Bir şehrin sokaklarında sevgilimizin elini tutmak yerine cep telefonlarımızı tuttuk. Bip bip sesleriyle yürüyoruz. Yalnızdık ve daha yalnız olduk.

Aslında sanal dünyalarda kendimizi bulmaya çalışıyoruz. Olmadığımız, olamadığımız kişilikleri kendi kişiliğimizin yerine koyup kimliksizlerin arasında kimliğimizi arıyoruz. Oysa boşuna çırpınışlarımız, boşuna haykırışlar... Arayışımız hiç bitemiyor.

Sokaklara çıkıp insanlara karışıp tenimizi ısıtan güneşe ve diğer insanlara "merhaba" demeyi becerebilseydik eğer, belki bu kadar yalnızlığı hissetmezdik.

Sevinç ve/veya hüzün duygularımızı teknolojik cihazlara taşımak yerine bu duyguları yaşayabilmeliydik ve ifade edebilmeyi öğrenmeliydik. Sevdiğimize, sevgimizi anlatmanın bir yolu vardı elbet...

Sevdiklerimize, sevgimizi anlatabileceğimiz duygular cep telefonlarına gönderdiğimiz resimli mesajlar mıydı yoksa yanaklarına konduracağımız küçük buseler miydi?

Kendimize bile yabancılaşır olduk. Aynaların yerine monitörlerde kendimizi görür olduk. Hangisi bizdik acaba? Hangisi gerçek bizdik? Aynada gördüklerim mi daha bendi? Yoksa teknolojik araçların monitörlerinden gördüğüm yüz mü? Hangisi daha gerçekti?

Karşımda gördüğüm yüzler... Bu yüzlerin ne kadarı size ait? Ne kadarınızın yüreği var?

Siz “kimsiniz” ya da “kimlersiniz”? Ben kimim?

Daha "yeni" sevgiler lazım...
--------------
11/11/2003
--------------
~~~t~H~e~K~h~A~n~2~3~~~